Hillman, Robert | De boekwinkel voor gebroken harten

Omslag Boekwinkel voor gebroken harten

De boekwinkel voor gebroken harten vertelt het verhaal van drie mensen. Een ontroerend verhaal over doorgaan met leven als alles je is afgepakt. De Australische fictie- en non-fictieschrijver Robert Hillman schrijft geen romantisch sprookje, maar een authentieke roman over beschadigde levens.

De boekwinkel voor gebroken harten begint vanuit het perspectief van Tom Hope. Tom is een boer in een afgelegen gebied van Australië. Hij is geen boer geworden omdat hij dat altijd al wilde worden, maar omdat het leven liep zoals het liep. Zijn vrouw lijkt niet tevreden en vertrekt met onbekende bestemming. Als ze weer terugkomt, blijkt ze zwanger van een ander. Tom voedt het jongetje, Peter, op alsof het zijn eigen zoon is. Als zijn vrouw weer met de noorderzon is vertrokken, neemt ze Peter mee naar een Jezuskamp.

Tom blijft alleen achter. Maar dan komt Hannah in beeld. Ze heeft Auschwitz overleefd en is naar Australië vertrokken om een boekenwinkel te openen in een boerendorp. Zodra Tom en Hannah elkaar leren kennen, horen we ook Hannah’s verhaal. In Auschwitz is Hannah van haar zoon gescheiden. Hoewel Hannah extravert is, kan ze met niemand praten over haar verlies. Het hele boek door blijft het de vraag of Hannah, Peter en Tom hun trauma’s kunnen verwerken. Kunnen ze verder leven als het dierbaarste ze is afgepakt?

Robert Hillman kan met weinig woorden een sfeer neerzetten. In één zin beschrijft hij hoe Tom met zijn vrouw omgaat als ze terug is gekomen:

Tom was lief voor haar, liever dan toen hij nog van haar hield.

(p. 18)

Hoewel De boekwinkel voor gebroken harten een zoetsappig liefdesverhaal had kunnen zijn, is het veel meer dan dat. De boekwinkel gaat over standaard thema’s als liefde en verdriet, maar Hillman vertelt toch een origineel verhaal. Hannah en Tom zijn totaal verschillend en hebben compleet verschillende achtergronden en ervaringen. Gaandeweg het verhaal komen ze echter dichter bij elkaar en zie je steeds meer overeenkomsten.

Dat Hannah en Tom allebei hun (stief)zoon hebben verloren, betekent volgens Hillman niet dat hun verlies en trauma’s vergelijkbaar zijn. Het verlies van Hannah is een verlies dat nooit minder wordt. De boekwinkel voor gebroken harten gaat volgens Hillman ook niet over het helen van gebroken harten, maar over de vraag of iemand ondanks de vreselijke last die hij of zij moet dragen, de poëzie in de wereld nog kan zien. De boekwinkel voor gebroken harten is literatuur zonder dikdoenerij, een absolute aanrader.

Harper, Jane | De droogte

Wanneer ik de flaptekst lees van De droogte, geschreven door Jane Harper, kan ik niet anders dan enthousiast zijn. De quotes van bekende thrillerauteurs smaken naar meer. Dit boek kan niet anders dan echt goed zijn. Niets is minder waar.

Het verhaal is eenvoudig, weinig sprankelend. Een typisch plattelandsstadje in Australië, Kiewarra genoemd, wordt geteisterd door hitte en droogte. En dan gebeurt het nogal eens dat het humeur van verschillende mensen er ook flink onder lijdt. Als je smacht naar water, naar verlossende regen, en het komt niet. Tja, dat is vragen om moeilijkheden. Men is de wanhoop nabij. Wanneer 3 gezinsleden dood aangetroffen worden, met de bekende vliegen die op de lichamen en de geur afkomen, nemen de spanningen zienderogen toe. Luke Hadler heeft zijn gezinnetje vermoord en daarna zelfmoord gepleegd. Dat is althans wat we moeten geloven. Aaron Falk, die naar de begrafenis gaat van zijn vriend Luke, gaat op onderzoek uit. Tegen wil en dank wordt hij betrokken bij het onderzoek naar de vermeende zelfmoord. Vragen stapelen zich op en Falk wordt gedwongen zijn verleden en dat van zijn vriend en anderen uit Kiewarra onder de loep te nemen. Verleden en heden dreigen samen te vallen. Dan blijkt dat de zaak een geheel andere wending neemt.

Het taalgebruik in De droogte is mooi: ‘De hitte van de namiddag viel als een deken over hem heen. (…) Maar met een huid die de ene helft van het jaar het blauwige waas van magere melk had en de andere helft een kankerachtig cluster van sproeten vertoonde, deinsde Falk er niet voor terug de goede smaak te tarten.’ Harper beschrijft het plot in relatief korte zinnen. Dat leest heel vlot. Hiermee zorgt ze ervoor dat de spanning ook toeneemt. Ze werkt geregeld toe naar een climax.

Ronduit irritant zijn de vele flashbacks. Zit je net een beetje in het verhaal, komt er weer een flashback. Die zijn dermate kort van aard dat het verhaal vervolgens snel weer verder gaat in het heden. Wanneer dit een enkele keer gebeurt, is dat geen probleem. Maar zo vaak als nu, is verre van prettig. Het houdt op. De verhaallijn stokt hierdoor.

De stijl en het taalgebruik maken dat het enigszins literair aandoet. Maar van een thriller is in de verste verte geen sprake; het is eerder een aardige detective. Het begin van het boek is mijns inziens nog het aardigst. Maar daarna zakt het verhaal in. Het laatste stuk, de finale, is goed, maar redelijk voorspelbaar. Uiteindelijk is de sfeer in het boek nog het meest goed te noemen.

De conclusie is helder. Ik heb begrepen dat het verhaal verfilmd gaat worden. Het zal mij benieuwen hoeveel sterren die film zal gaan opleveren.