Categoriearchief: Thrillers

Hier vindt u alle recensies van de door Boeken Bloggenderwijs besproken thrillers, op volgorde van bespreken. Veel plezier bij het lezen! Bent u op zoek naar een specifieke schrijver of titel? Neem dan eens een kijkje in de inhoudsopgave voor thrillers!

Fitzek, Sebastian | Het pakket

Geplaatst op door
Beantwoorden

Thriller! Je bent gewaarschuwd! De nummer 1 thrillerauteur Sebastian Fitzek, Duitser van origine, komt met zijn nieuwste boek: Het pakket.

Hij lapt het hem opnieuw. Wat een suspense, wat een plot! In Het pakket lees je het schokkende verhaal van Emma Stein, psychiater van professie. De proloog plaatst je in het verleden van Emma, jong meisje, bang voor het monster in de kast. Een monster dat minder fictie lijkt dan het wordt voorgesteld…

‘Een leugenaar wordt niet geloofd, ook al spreekt hij de waarheid.’  Het pakket opent met dit spreekwoord. 28 jaar later, op het spreekgestoelte staat Emma Stein een zaal toe te spreken. Ze geeft een lezing over dwangpsychiatrie. Maar Fitzek weet deze openingsscene zo te beschrijven dat je denkt dat het allemaal op dat moment echt is, dat je te doen hebt met Emma. Zo weet de schrijver al in het begin van het boek meerdere keren de lezer op het verkeerde been te zetten. Wat is echt, wat is fictie? Fitzek draait er niet om heen…of wel…of niet…

Wanneer Emma na haar lezing haar intrek neemt in kamer 1904 van Le Zen, een chique hotel, wordt ze al snel geconfronteerd met een tekst die op de beslagen spiegel van de badkamer staat geschreven, die aan duidelijkheid niets te wensen over laat. Dan staat er plotseling een rijzige, slanke Russische dame voor de deur van haar hotelkamer. Nadat ze haar te woord heeft gestaan, loopt Emma terug naar de badkamer: tekst is verdwenen. Als het nacht wordt en ze net is ingedommeld, wordt ze wakker van gezoem op de kamer. Haar mobiel gaat. Het is de receptie van het hotel, met de vraag wanneer ze denkt in te checken. Dan blijkt dat er geen kamer 1904 bestaat. Dan hoort ze ineens gekuch naast haar oor, een man staat naast haar: ‘Emma, die niet meer in staat was zich te bewegen, kon niet gillen, niet trappen en niet om zich heen slaan. Alleen afwachten waar ze de pijn als eerste zou voelen. En bidden dat de gruwel snel voorbij zou zijn. Wat niet zo was.’

6 maanden daarna. Emma zit op de gesloten afdeling van een psychiatrische kliniek. Ze is het slachtoffer geworden van een psychopaat, genaamd De Kapper. Zij is de enige die het heeft overleefd. Dat is haar ongeluk. Niemand gelooft haar, vanwege het feit dat ze het heeft overleefd. En ze is als enige van de slachtoffers geen hoer. Gaandeweg het verhaal zet Fitzek de wereld van de lezer voortdurend op zijn kop. Emma, voor wie je groot medelijden koestert, raakt meer en meer in paniek, de waanzinnigheid nabij. Want heeft ze het zich allemaal ingebeeld, of is er meer aan de hand? Als Emma ontslagen wordt uit de kliniek en terugkeert naar huis, ontvangt ze via de postbode een pakket voor de buurman. Maar als die buurman niet schijnt te bestaan, overvalt haar de ijzingwekkende gedachte dat het pakket wel eens voor haar zou kunnen zijn.

‘De meeste mensen denken dat de slaap het kleine broertje van de dood is, terwijl het zijn grootste tegenstander is. Niet de slaap, maar de vermoeidheid is de voorhoede van de eeuwige duisternis. Zij is de pijl die vadertje dood op ons afschiet, trefzeker, avond na avond, en die de slaap elke nacht opnieuw met alle kracht weer uit ons probeert te trekken. Maar helaas is de pijl vergiftigd en hoe de stroom van dromen ook probeert het gif er weer uit te spoelen, er blijft altijd een restant in ons achter.’

Tot de laatste bladzijde toe houdt Fitzek de lezer erbij. Een ongekend spannende thriller van de allergrootste thrillerschrijver van Duitsland. 10 jaar lang schrijft Fitzek. Gratuliere! Op naar de volgende 10 jaar!

 

Ware, Ruth | De vrouw in suite 10

Geplaatst op door
Beantwoorden

Ruth Ware heeft een hoge plaats verworven in de rij met bekende thrillerschrijvers. Zeker na haar bestseller In een donker, donker bos zijn alle ogen gericht op dit tweede boek: De vrouw in suite 10.

Ruth Ware is publiciste bij een grote uitgeverij in Londen. Na haar wereldwijde succes met In een donker, donker bos is ze doorgegaan met schrijven en heeft ze gekozen voor een bijzondere setting, die overigens sterk lijkt op die van Passagier 23, geschreven door Sebastian Fitzek. Ik moest vaak aan dat boek denken tijdens het lezen van De vrouw in suite 10.

Een persreis wacht de hoofdpersoon Lo Blacklock. Nadat ze een traumatische inbraak heeft overleefd in haar huis, heeft ze geprobeerd de draad van het leven op te pakken. Ook haar relatie met haar vriend Judah staat onder druk. Ze hoopt een en ander weer in balans te krijgen door aan boord te gaan van een klein, maar zeer luxueus cruiseschip. Tijdens de eerste reis van dit schip met verschillende journalisten en VIP’s aan boord, overkomt haar in een van de nachten iets vreemds: ze hoort een harde plons, onmiskenbaar het geluid van een lichaam dat overboord gegooid wordt. Lo gaat op onderzoek uit en stuit op bizarre verschijnselen. Niemand gelooft haar verhaal over de verdwijning van een persoon, een jonge vrouw die in suite 10 verbleef. Sterker nog: er zat niemand in die suite. Er is geen enkel bewijs, toch blijft het knagen in haar. Langzaam maar zeker krijgt ze het beklemmende en zeer verontrustende gevoel dat ze de grip op alles kwijtraakt en gek wordt. Of is er inderdaad meer aan de hand op de Aurora Borealis?

‘(…) ik dacht: er is een moordenaar aan boord, en niemand die het weet, behalve ik.’

De vrouw in suite 10 is keurig vertaald door Hanneke van Soest. Ik kwam nauwelijks onjuistheden tegen. De zinnen lopen keurig. De dialogen zijn vlot verteld. Al met al zit er veel vaart in het verhaal. Het verhaal is prima gestructureerd: het kent verschillende delen en tijdsperioden. Elk deel wordt afgesloten met een of meerdere mails of Facebookberichten van vriend Judah, die al vrij snel nadat Lo aan boord ging, melding maakt van haar vermissing. Meer en meer wordt duidelijk dat er een vies spel gespeeld wordt op dit cruiseschip. Maar wie is of zijn er bij betrokken? Dit blijft gelukkig lange tijd verborgen.

De vrouw in suite 10 is een boek waarin je de claustrofobische gebeurtenissen aan boord volop meemaakt. Doordat het indringend en filmisch beschreven is, lijkt het erop dat je zelf deel uitmaakt van deze persreis. Dat is de kwaliteit van Ruth Ware.

 

Beek- Visser, Marlen | Meesterdeal

Geplaatst op door
Beantwoorden

In 2015 debuteerde auteur Marlen Beek met de thriller Stem!, wat haar direct een nominatie opleverde voor de Schaduwprijs (prijs voor het spannendste debuut). Met Meesterdeal levert ze haar tweede spannende boek af.

De cover van Meesterdeal toont overduidelijk aan dat je te maken krijgt met een thriller die zich in en om een school afspeelt: een ouderwets krijtbord, een houten leerlingenstoeltje, een rondslingerende pen op de grond. Ook de ondertitel laat aan duidelijkheid niets te wensen over. Het is een fraai uitgevoerd, prettig in de hand liggend boek. De flaptekst nodigt uit tot lezen. Dit boek triggert mij enorm; ik ben in het dagelijks leven docent Nederlands. Het verhaal roept dan ook veel herkenning op. Gelukkig niet op alle fronten…

Als de  zestienjarige Eva van Lierop een verhouding krijgt met haar tweeënveertigjarige mentor Sten Oudshoorn lopen de spanningen vanzelfsprekend hoog op in het gezin Van Lierop. Langzaam maar zeker komen er meer en meer details openbaar rond deze verhouding. Temeer daar je vanuit wisselende perspectieven het hele verhaal meekrijgt. Een inkijkje in het hoofd en gevoel van de mentor zelf maakt het verhaal op hoofdlijnen geloofwaardig. Binnen het gezin spelen zelf ook nogal wat geheimzinnige zaken, die pas (zoals het hoort) op het eind ontrafeld worden en ook voor de nodige verrassingen zorgen.

Marlen Beek schrijft in haar nawoord: ‘Bij Meesterdeal waren het enkele krantenberichten die mij aan het denken zetten. Ze hadden een overeenkomst: alle beschreven ze een situatie waarin de grens in een docent-leerlingrelatie wordt overschreden. (…) Maar wat als de leerling in kwestie zegt uit vrije wil te handelen en jouw bezorgdheid als ouder afdoet als bemoeienis, terwijl je weet dat je kind kwetsbaar is en de gevolgen niet overziet? (…) getracht de dilemma’s te schetsen waarmee de betrokkenen worstelen en de vraag te stellen of goed echt goed is en fout echt fout.’

De geloofwaardigheid waar ik eerder over schreef is op hoofdlijnen prima. Maar op het eind vind ik het ongeloofwaardig worden. Hoe de verhouding tussen docent en leerling in elkaar steekt en wat de (duistere) achterliggende motieven zijn, vind ik te vergezocht. Maar het doet geen afbreuk aan het verhaal zelf. Het verhaal boeit erg, hoofdstukken eindigen veelal met een heerlijke cliffhanger en het is, zeker als je in het onderwijs werkt, ook herkenbaar. De symboliek van de namen Adam (vader van het gezin) en Eva (dochterlief) is treffend gekozen. Helemaal als je de gedachtes van de mentor leest in het volgende citaat: ‘Eva heeft hem een droomwereld binnengelokt met haar verleidelijke blik. Ze heeft hem een paradijselijke appel aangereikt. Hij had die appel nooit moeten aannemen. Al duizenden jaren is bekend wat daarvan terecht gekomen is. Maar Eva voorgoed opgeven kan hij ook niet. Hij zit hopeloos in een spagaat tussen de wereld van fatsoen en zijn honger naar aandacht.’

Het is Marlen Beek uitstekend gelukt om enkele open eindjes in te bouwen en de dilemma’s waar de betrokkenen mee worstelen concreet sterk neer te zetten. Met een gerust hart kun je een volgend boek van haar tegemoet zien!

 

Kepler, Lars | Jager

Geplaatst op door
Beantwoorden

Met Jager levert het schrijversduo Lars Kepler hun nieuwste deel rondom Joona Linna af. Het is weer een ouderwets spannende, raszuivere thriller geworden. Thrillers schrijven kunnen de Scandinaviërs wel. Oog voor detail, oog voor sfeer en keiharde plots.

‘Ratjen, konijnen en de hel ‘, herhaalt Joona in zichzelf. Hij denkt aan de lichte en beetje verwonderde kinderstem en het rijmpje over de konijnen die een voor een in de hel belanden.’ (…) De moordenaar noemde Ratjen en zei dat de hel ze zou opslokken, hij is van plan alle konijnen in het rijmpje te doden.’

Joona Linna, opnieuw hoofdrolspeler in dit zesde deel Jager, zit in de gevangenis als zijn hulp wordt ingeroepen door Saga Bauer en haar team van rechercheurs. Ze zitten vast, muurvast. Een mysterieuze moordenaar lijkt geheel willekeurig slachtoffers te maken. Het enige wat hen verbindt is het kinderliedje dat ze horen vlak voor hun dood. Chef-kok en tv-ster Rex Muller verheugt zich ondertussen op het feit dat zijn zoon eindelijk bij hem komt logeren. Dan wordt plotseling Rex zelf verdacht van de moorden. Maar dan ontvangt hij ook het telefoontje waarop een stem te horen is die een kinderliedje afspeelt…

Behalve snelle acties, bloedstollende scenes waarin de moordenaar toeslaat, komen we ook haast poëtische zinnen tegen die de lezer even een moment van rust geven: ‘Valeria pakt de kar en loopt weer naar de kas. Zwijgend blijven ze de walnootbomen op de aanhanger laden. Het verleden beweegt zich onrustig in hen allebei, herinneringen tuimelen langzaam rond in hun oceaan en trekken meer herinneringen omhoog in de wervelingen.’ De climax is er een om door een ringetje te halen, even verbijsterend als heftig. Het verhaal zit opnieuw gedegen in elkaar, leest heerlijk weg en weet je geregeld op het verkeerde been te zetten.

Jager is absoluut een aanrader voor de liefhebber van Scandinavische thrillers, het is echter wel aan te bevelen eerst de voorgaande delen op volgorde te lezen. Wil je het verhaal en de bijbehorende context goed begrijpen, dan is dit een must. De titel Jager valt te herleiden uit het volgende stukje: ‘Konijnen zijn nerveuze dieren, ze kruipen in elkaar, zitten doodstil en hopen onzichtbaar te blijven, maar kunnen er niet tegen als de jager plotseling blijft staan om af te wachten. Door de stilte raken ze in paniek en dan zetten ze het op een lopen omdat ze denken dat ze gezien zijn.’

 

Harper, Jane | De droogte

Geplaatst op door
Beantwoorden

Wanneer ik de flaptekst lees van De droogte, geschreven door Jane Harper, kan ik niet anders dan enthousiast zijn. De quotes van bekende thrillerauteurs smaken naar meer. Dit boek kan niet anders dan echt goed zijn. Niets is minder waar.

Het verhaal is eenvoudig, weinig sprankelend. Een typisch plattelandsstadje in Australië, Kiewarra genoemd, wordt geteisterd door hitte en droogte. En dan gebeurt het nogal eens dat het humeur van verschillende mensen er ook flink onder lijdt. Als je smacht naar water, naar verlossende regen, en het komt niet. Tja, dat is vragen om moeilijkheden. Men is de wanhoop nabij. Wanneer 3 gezinsleden dood aangetroffen worden, met de bekende vliegen die op de lichamen en de geur afkomen, nemen de spanningen zienderogen toe. Luke Hadler heeft zijn gezinnetje vermoord en daarna zelfmoord gepleegd. Dat is althans wat we moeten geloven. Aaron Falk, die naar de begrafenis gaat van zijn vriend Luke, gaat op onderzoek uit. Tegen wil en dank wordt hij betrokken bij het onderzoek naar de vermeende zelfmoord. Vragen stapelen zich op en Falk wordt gedwongen zijn verleden en dat van zijn vriend en anderen uit Kiewarra onder de loep te nemen. Verleden en heden dreigen samen te vallen. Dan blijkt dat de zaak een geheel andere wending neemt.

Het taalgebruik in De droogte is mooi: ‘De hitte van de namiddag viel als een deken over hem heen. (…) Maar met een huid die de ene helft van het jaar het blauwige waas van magere melk had en de andere helft een kankerachtig cluster van sproeten vertoonde, deinsde Falk er niet voor terug de goede smaak te tarten.’ Harper beschrijft het plot in relatief korte zinnen. Dat leest heel vlot. Hiermee zorgt ze ervoor dat de spanning ook toeneemt. Ze werkt geregeld toe naar een climax.

Ronduit irritant zijn de vele flashbacks. Zit je net een beetje in het verhaal, komt er weer een flashback. Die zijn dermate kort van aard dat het verhaal vervolgens snel weer verder gaat in het heden. Wanneer dit een enkele keer gebeurt, is dat geen probleem. Maar zo vaak als nu, is verre van prettig. Het houdt op. De verhaallijn stokt hierdoor.

De stijl en het taalgebruik maken dat het enigszins literair aandoet. Maar van een thriller is in de verste verte geen sprake; het is eerder een aardige detective. Het begin van het boek is mijns inziens nog het aardigst. Maar daarna zakt het verhaal in. Het laatste stuk, de finale, is goed, maar redelijk voorspelbaar. Uiteindelijk is de sfeer in het boek nog het meest goed te noemen.

De conclusie is helder. Ik heb begrepen dat het verhaal verfilmd gaat worden. Het zal mij benieuwen hoeveel sterren die film zal gaan opleveren.

 

 

Windmeijer, Jeroen | Het Pauluslabyrint

Geplaatst op door
1

Het Pauluslabyrint levert Jeroen bepaald geen Wind(m)ei(j)eren op. Een stoere cover en een dito verhaal zorgen ervoor dat Leiden in last is! Tijdens het startschot voor het plaatsen van ondergrondse vuilcontainers in de binnenstad van Leiden stort de burgervader met graafmachine en al in een diep gat. Onder de bodem bevindt zich, zo blijkt na onderzoek, een compleet gangenstelsel. In dit gangencomplex wordt een jongen ontdekt, volledig onder het bloed. Levend. Wie is deze vreemde jongeman? Hoe is hij hier beland? Als kort na elkaar universitair docente Judith Cherev, van joodse komaf, en hoogleraar Arnold Tiegem spoorloos verdwijnen gaat hoofdpersoon Peter de Haan ( Petrus… de haan kraait… lijdensverhaal van Jezus Christus…?) op onderzoek uit. Na mysterieuze berichten op zijn telefoon gekregen te hebben moet Peter noodgedwongen op ontdekkingsreis door Leiden. Om de geheimzinnige puzzel te kunnen oplossen moet hij kriskras door de stad heen om zo de code te kraken. Om zo zijn collega Judith weer terug te krijgen. Hora est… maar wiens uur heeft geslagen?

Uitgeverij HarperCollins brengt het tweede boek uit van Jeroen Windmeijer. Na De bekentenissen van Petrus nu dus Het Pauluslabyrint. Jeroen is antropoloog en verdiept zich graag in vaderlandse, Romeinse en religieuze geschiedenis. In Het Pauluslabyrint  smeedt hij feit en fictie aaneen tot een volledig narratieve beschouwing op de historische en Bijbelse figuur Paulus. Wat is waarheid omtrent deze Paulus? Welke rol heeft hij gespeeld in de (Bijbelse) geschiedenis? Jeroen weet als volleerd verteller de lezer mee te nemen op deze spannende puzzeltocht om zo zelf te oordelen wie Paulus was.

Na lezing van dit boek is er de mogelijkheid om in Leiden zelf de speurtocht te maken. Een kaartje met gegevens achterin het boek geeft meer informatie. Het mooie hiervan is dat het verhaal tot leven komt en voorgeschoteld wordt als een waar verhaal. Jeroen maakt deze thriller compleet met eindnoten en een lijst van geraadpleegde literatuur.

Een waarschuwing voor christelijke lezers is op zijn plaats. Jeroen Windmeijer gaat op zo’n manier om met Paulus dat christenen zich er niet (volledig) in zullen herkennen. De wijze waarop hij Paulus neerzet is heel anders dan de christenen zullen belijden. Dit zagen we ook bij bijvoorbeeld De Da Vincicode van Dan Brown. Ook niet-christelijke lezers zullen wellicht moeite hebben met de enorme hoeveelheid aan informatie uit de geschiedenis en de Bijbel. Iets meer gedoseerd aanbieden had gescheeld kunnen hebben. Bijbelteksten worden Schriftkritisch uitgelegd. Het motto voorin het boek is ontleend aan Johannes 6: 54-56.

Tot slot, het boek is keurig opgedeeld in delen: proloog, raaf, bruidegom, soldaat, leeuw, pers, zonneloper, vader, epiloog. De delen worden afgewisseld met zogenoemde visioenen waarin we Paulus op de voet volgen aan de hand van tal van Bijbelteksten. De namen van de verschillende delen zijn afkomstig uit het Mithraisme, een officiële godsdienst uit het Romeinse Rijk. Deze cultus samen met de figuur Paulus komen op een boeiende wijze tot bloei in Leiden. Als je deze elementen zo bijeen weet te brengen, dan ben je een begenadigd schrijver.

‘Hij die niet eet van mijn lichaam en drinkt van mijn bloed, zodat hij een wordt met mij en ik met hem, zal de verlossing niet kennen.’

 

 

Schutt, Bill | Hellepoort

Geplaatst op door
Beantwoorden

Twee voor mij volstrekt onbekende auteurs hebben een aardig verhaal neergezet: Bill Schutt en J.R. Finch schreven samen Hellepoort. Een fraaie mix van griezelen, oorlogsspanning en een vleugje thriller. Feiten en fictie worden prima vermengd. Vandaar dat je achterin het boek ook een uitgebreid nawoord kunt vinden waarin helder uiteengezet wordt wat nu feit en wat nu fictie is. Zo blijkt Bill Schutt zelf twee kolonies vampiervleermuizen verzorgd te hebben tijdens zijn studie aan Cornell University.

Het verhaal speelt zich af in 1944. De proloog start om precies te zijn op 16 februari 1944 aan de oevers van de rivier de Gniloy Tikich in Oekraïne. Dit gebied staat bekend als de Hellepoort: ‘Alleen de generaals wisten dat vijfenzestigduizend Duitse soldaten nu nagenoeg omsingeld waren in een saillant die diep uitstulpte in de Russische linies. Historici zouden deze saillant ( een uitstulping aan de frontlijn, red.) later de Tsjerkasy-pocket noemen. Voor degenen die daar ingesloten zaten, voor de mannen die het zouden overleven, zou het voor altijd bekend staan als de Hellepoort.’ Tijdens deze slag zien de soldaten ineens dat er vanuit de lucht meerdere parachutes worden gedropt met containers eronder bungelend. Na opening van deze containers komen de manschappen in aanraking met een korrelige substantie die naar bloemen ruikt. Het blijkt om een verschrikkelijk biologisch/chemisch wapen te gaan. Duizenden mannen creperen doordat ze in aanraking komen met deze stof.

Vanaf hoofdstuk 1 (met telkens een gedetailleerde tijdsaanduiding erboven) gaan we een maand terug in de tijd en maak je kennis met kapitein MacCready. Hij krijgt de opdracht naar Brazilië te gaan en daar in het onherbergzame gebied rond de Amazone, diep in de jungle, zich te voegen bij zijn jeugdvriend en medewetenschapper Bob Thorne. Deze Bob leidt een teruggetrokken bestaan met zijn vrouw Yanni, een inheemse. Zij heeft bepaalde mysterieuze gaven en bijzondere kennis die later in het verhaal duidelijk wordt. Ze maken gezamenlijk een tocht naar een oeroude, in de mist verscholen vallei waar ze geconfronteerd worden met Duitse soldaten en een Japanse geleerde. Over welke geheimen beschikken de nazi’s daar? Wat speelt zich af in de doordringende en verstikkende mist?

Behalve dit geheimzinnige gegeven is er een verlaten onderzeeboot gevonden in een baai diep in de jungle. Nadat al een elite-eenheid van Rangers erop af gestuurd is (die vervolgens spoorloos verdween) is het de beurt aan MacCready om de zaak op te klaren. Wat heeft het een met het ander te maken? In een goed geschreven, spannend verhaal nemen de beide auteurs je mee op reis door de Braziliaanse jungle in de wetenschap dat er diep in het oerwoud iets zich verborgen houdt. Iets waar je nooit mee in aanraking zou willen komen.

Vuuren, Jet van | Papadag

Geplaatst op door
Beantwoorden

Mijn eerste kennismaking met Jet van Vuuren is een stevige. Papadag is haar jongste vrouwenthriller. En wat voor een! Het was, eerlijk gezegd, toeval dat ik dit boek las. Ik kreeg het boek toegezonden door Karakter Uitgevers te Uithoorn. Niet aangevraagd, toch gekregen. Dat mag vaker gebeuren…

De cover toont een jonge vrouw in het wit, lopend naar de waterkant. Het gevoel dat ze op zoek is naar de ultieme bevrijding bekroop me, nog voor ik het boek las. In zekere zin een symbolische voorkant. Mooi! Dit negende boek van Jet van Vuuren, Papadag, is opnieuw gesitueerd rond een vrouwelijke hoofdpersoon. De kans dat ik me niet goed zou kunnen identificeren met haar ligt voor de hand. Toch is het Jet gelukt. Dat pleit voor haar. Je wordt van begin af aan het boek ingezogen, ingesleurd. Een messcherp plot ontvouwt zich voor je geestesoog.

In Papadag beschrijft Jet van Vuuren al relatief snel hoe Maud, de hoofdpersoon, denkt over haar moeder Heleen, de andere hoofdpersoon in het verhaal: ‘Ik noem mijn moeder ‘ma’, een benaming waar ze een hekel aan heeft. Als kind zei ik ‘mama’, wat later ‘mam’ werd. Na de scheiding wilde ze dat ik haar Heleen ging noemen. Ondenkbaar vond ik dat. Ik zie haar niet als mijn gelijke en zeker niet als mijn vriendin. Ze is mijn moeder, een slechte moeder, en daarom verdient ze het om kortweg ‘ma’ genoemd te worden. De minachting die in het woord doorklinkt was mijn enige wraak tot nog toe.’

Maud heeft de zorg voor haar dementerende moeder op zich genomen en neemt haar intrek vanuit het Zeeuwse in een flatgebouw, vlakbij haar moeder. Maud handelt niet alleen vanuit nobele motieven, maar is in feite op de vlucht voor een stalker. Bittere noodzaak dus! Via Facebook en andere kanalen wordt ze gechanteerd met informatie uit het verleden van haar moeder. Wie is haar moeder eigenlijk? En klopt het dat ze haar bloedeigen zus vermoord heeft? Vele zaken die het daglicht niet kunnen verdragen in deze razendspannende thriller…

Papadag is geschreven vanuit wisselende perspectieven in wisselende tijdsperioden. Om het heden te kunnen volgen en begrijpen, is het heel belangrijk dat je de geschiedenis kent. Vooral de psychologische kant van het verhaal, de druk, de stress en de aanhoudende onzekerheid over het lot van diverse personages verhogen de suspense erg. Een beetje sterk in de schoenen moet je wel staan om de thematiek van het verhaal en de soms gruwelijke omstandigheden aan te kunnen, met name het eind is echt zwaar. Een pluspunt is ook dat Jet heeft gekozen voor een originele setting: op en om de roeibaan en roeiclub. Aan het eind van het boek vallen de spreekwoordelijke puzzelstukjes bijna allemaal op zijn plaats. Toch blijf je licht onbevredigd achter. Een tikje gedesillusioneerd. Dit is wat mij betreft de kracht van Jet van Vuuren.

Cole, Daniel | Ragdoll

Geplaatst op door
Beantwoorden

Het lezen van echt goede en originele thrillers komt niet zo vaak voor. Maar voor Ragdoll neem ik in gepaste stilte diep mijn pet af. Wat. Een. Goed. Boek!

Daniel Cole heeft met Ragdoll zijn debuut gemaakt. En van een hype is geen sprake, dit is absoluut een blijvertje! Cole (1983) werkte in het verleden als ambulancebroeder. Hij schreef wel eens wat, maar durfde de grote schrijversstap nog niet helemaal aan. Een van zijn ‘verhaaltjes’ lag onder zijn bed, hij nam het uiteindelijk ter hand en vormde het om in een compleet boek: Ragdoll.

Het citaat, motto, voorin het boek is raak: ‘Vertel me eens, als jij de duivel bent, wat ben ik dan?’ De proloog start op maandag 24 mei 2010. Er vindt een rechtszaak plaats waarin ‘De Crematiemoordenaar’ wordt berecht. De jury pleit… onschuldig! Dit wordt hoofdpersoon en rechercheur William Fawkes teveel. Hij pakt eigenhandig de moordenaar aan tijdens de rechtszaak en slaat hem in elkaar. In de proloog volgen we Samantha, een van de juryleden, ze voelt de uitspraak aan als falen van haar kant. ‘Kon ze in alle eerlijkheid zeggen dat ze even stellig overtuigd was van Khalids onschuld als de rechercheur overtuigd was geweest van zijn schuld?’

Hoofdstuk 1 start 4 jaar later: 28 juni 2014. In de nacht wordt Fawkes, bijgenaamd Wolf, opgeroepen voor een bizarre moord: in een flatwoning hangt een lappenpop van menselijke lichaamsdelen; 1 lichaam, opgebouwd uit delen van 6 verschillende mensen. En deze lappenpop (‘Ragdoll’) kijkt naar de woning van William Fawkes. Wanneer de lappenpopmoordenaar de politie uitdaagt door een lijst vrij te geven van nieuwe personen die vermoord zullen worden, start de spreekwoordelijke race tegen de klok om die mensen op te zoeken en te waarschuwen. Zal de politie ze op tijd weten te vinden? Ondertussen vindt het onderzoek plaats naar de herkomst van de lichaamsdelen van de lappenpop. Wie zijn deze mensen en wat hebben ze gemeenschappelijk? Dan blijkt dat Wolf zelf op de lijst staat… Of zit hij zelf achter alles?

In Ragdoll maak je kennis met bijzonder uitzonderlijke agenten: William Fawkes, Emily Baxter en Alex Edmunds. Een schitterend trio dat elkaar voortdurend de maat neemt, (zwarte) humor gebruikt en niet met, maar ook niet zonder elkaar kan. de karakters worden bijna allemaal goed uitgewerkt, alleen de geheimzinnige moordenaar blijft wat aan de oppervlakte steken. Soms zelfs licht verwarrend: wie is hij nu eigenlijk?

Ragdoll heeft een waanzinnig fraaie cover en rugband. Alleen daarom al een pareltje! Het boek heeft een ijzersterke plot, leest als een trein en zet je geregeld op het verkeerde been. Je valt echt van de ene verrassing in de andere. Juist de afwisseling tussen lugubere acties, ijzersterke spanningsopbouw en geweldige humor zorgt ervoor dat je met een glimlach op je gezicht volop geniet van misschien wel de beste thriller van 2017!

‘Er is een god. Er is een duivel. Er zijn demonen onder ons.’

Maron, Isa | Eindspel

Geplaatst op door
Beantwoorden

Het laatste deel uit de serie De Noordzeemoorden, getiteld Eindspel, geschreven door thrillerschrijfster Isa Maron ligt voor me. Reikhalzend keek ik uit naar dit laatste boek, in de wetenschap dat het hierna echt gedaan is. Met de spreekwoordelijke finish in zicht, begon ik aan dit deel. De verwachtingen waren hooggespannen.

In Amsterdam – Noord worden de lichamen van een bejaard echtpaar gevonden, gruwelijk toegetakeld. De inmiddels bekende rechercheur Maud Mertens wordt op de zaak gezet. Ondertussen vordert het onderzoek uit de eerste 3 delen gestaag, in samenwerking met haar collega Niels en aanstormend politietalent Kyra Slagter. Kyra’s zus wordt nog steeds vermist. Een seriemoordenaar die vastzit in de gevangenis in Engeland weet meer van deze verdwijning. Kyra gaat op bezoek bij hem. Vastbesloten om alles uit hem te halen om zo haar verdwenen zus terug te vinden: dood of levend… De uiteindelijke finale is spannend, strak en iets ‘te’.

Isa Maron weet de verwachtingen met Eindspel wat mij betreft niet helemaal waar te maken. Ik stoor me aan de vele herhalingen en verwijzingen naar eerdere boeken uit de serie. Gegevens die de thrillerlezer allang weet worden opnieuw opgerakeld. Dit haalt de vaart flink uit het verhaal. De intrige met betrekking tot het vermoorde hoogbejaarde echtpaar is ronduit zwak en niet origineel. Het voegt niets toe. Haar vertelstijl is prettig, de zinnen lezen vlot weg, het voelt gewoon goed. Het laatste deel is tegelijk het dikste deel. En daar moet je van houden…

In Eindspel volg je de gesprekken tussen Kyra en de kannibalistische seriemoordenaar. Deze ontmoetingen doen sterk denken aan die van Hannibal Lecter en Clarice Sterling uit The silence of the lambs. Het woord dat sterk in me opkomt bij deze dialogen is een woord waar ik eigenlijk een hekel aan heb: ‘Leuk’. Isa Maron heeft met deze thriller een boek afgeleverd dat net even ‘over-the-top’ is. Maar de liefhebber van De Noordzeemoorden zal daar wel doorheen kunnen kijken.